Liam wordt, na een jeugd vol mishandeling en verwaarlozing door zijn ouders, op 17-jarige leeftijd naar een gesloten inrichting gestuurd. Getekend voor het leven en getekend door zijn ouders die meer van drugs en gangbangs houden dan van iets anders. Overstuur leren we Liam (Thibaud Dooms) kennen en overstuur is hij doorheen de hele film. Ik vraag me af of hij ooit in zijn leven niet overstuur was. Persoonlijk was ook ik overstuur, van Thibaud Dooms zijn performance. Hij draagt Skunk met één arm.
Ter voorbereiding op Skunk las ik dat het nummer Song To The Siren een prominente rol speelt in de finale. Het origineel van Tim Buckley deed een belletje rinkelen bij me. In combinatie met een resem aan sombere YouTube-opmerkingen over zelfmoord en depressie bij de versie van This Mortal Coil, dacht ik al van ah, het wordt zo een film. En dat was helemaal niet erg, want ik was er voor in de stemming. Koen Mortier was al telkens een succes voor me geweest en ja, nu heeft hij vier treffers op een rij.
De consensus bij het publiek is dat het inderdaad geen ervaring voor tere zieltjes is. Een uppercut, vol miserie, pakkend, deprimerend. Het publiek komt vol verstomming de zalen uit. Maar voor mij klopt dat niet helemaal, en daar ben ik Sarah Vandeurzen dankbaar voor. Sarah, die de moeder van Liam speelt, kun je niet los zien van haar komische rollen. Dat zorgt enerzijds voor een inktzwart humoristisch randje, maar het doet ook geregeld herinneren dat dit alles een film is. Sowieso speelt ze samen met haar man op het scherm, gespeeld door Colin Van Eeckhout, een karikaturaal figuur. Colin is overigens de leadzanger van muziekband Amenra, dat de doeltreffende soundtrack voor Skunk verzorgde.
Films van Mortier kun je best benaderen door een verfilming van Herman Brusselmans te verwachten. Met ‘Ex-Drummer’, de Vlaamse Trainspotting, kreeg je dit letterlijk voorgeschoteld. Maar net als zijn vorige prenten ‘22 mei’ en ‘Engel’ voelt het geheel weer lekker compromisloos aan. Mortier verlegt al snel de grenzen van wat men beschaafd kan noemen en daar zit je dan als kijker 100 minuten middenin. Het is smullen en afschrikken van de vuiligheid. Verschillende events in Skunk zijn zodanig hard en smerig, en de situatie van protagonist Liam is niet om blij van te worden, maar het gaat soms voorbij aan een realistische benadering. De geweldexplosies voelen soms surrealistisch aan.
De gesloten instelling waar Liam vertoeft voelt hyperrealistisch aan door de kort-op-de-huidaanpak waar Belgische films stilaan een handelsmerk van gemaakt hebben. De OG gebroeders Dardenne legden met pakweg ‘Rosetta’ stevige fundamenten. Fien Troch, die een klein rolletje heeft in 'Skunk' als onuitstaanbare lerares, schoot met haar film ‘Home’ recht in de roos dankzij deze benadering. En Lukas Dhont schopte het met ‘Close’ tot een oscarnominatie. Het vals sentiment van ‘Het Smelt’ spoel je daarentegen maar beter snel weg. ‘Skunk’ is daar het ideale, bruine mondwater voor. Dit voelt echt aan. Het is gebaseerd op een boek van Geert Tanghon, die het op zijn beurt schreef op basis van zijn jarenlange ervaringen in de forensische jeugdpsychiatrie. Dit is echt, en het is zo mooi om te zien dat Koen Mortier hier zijn stempel op heeft kunnen drukken. “Ik maakte de film zonder begrenzing”, geeft Mortier aan tijdens een nabespreking bij Cinema ZED. En dat voel je.
Comments