Filmmaker Ammen Simpson Ogedengbe vertelt persoonlijke verhalen met een sociaal-maatschappelijke ondertoon. Tussen haar films door zet ze haar schouders onder het Afrika Film Festival in Leuven.
Welke rol spelen films in jouw leven?
Het is mijn manier om gevoelens uit te drukken zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik denk dat beelden vaak luider spreken dan woorden. Soms is het sterker om iets te tonen dan om er een hele tralala rond te vertellen. De zaken die ik wil vertellen zijn meestal persoonlijke verhalen. De gevoelens daarrond kan ik soms niet goed uiten in woorden. Daarom is het gemakkelijker om te zeggen: bekijk gewoon mijn film. En dan voelen mensen dat allemaal op hun eigen manier binnenkomen. Maar toch is er een soort van universeel gevoel, waardoor mensen volgens mij mee zijn met wat ik wil zeggen.
Jouw masterfilm uit 2020 werd internationaal geselecteerd voor filmfestivals. Welk gevoel wilde je daarmee uitdrukken?
Wildflowers gaat over tien kinderen die op een soort van internaat of instelling wonen. Het gaat vooral over emotionele bagage die zij hebben, en welk effect dat op hen heeft. Het verhaal is autobiografisch geïnspireerd, want ik was zelf een pleegkind dat ook op zo'n instelling heeft gezeten. Vanuit mijn eigen ervaring heb ik gemerkt dat al die kinderen daar op een nonchalante manier omgaan met hun situatie. We vertelden elkaar over de meest intense drama's, maar kinderen gaan daar op een onschuldige en tegelijk heel slimme manier mee om. Pas toen ik volwassen werd had ik door hoe erg het soms was.
En waarom koos je ervoor dat verhaal te vertellen?
Ik ging eigenlijk een heel wat ander verhaal vertellen. Op het RITCS moesten we de ankerpunten uit ons leven opschrijven of tekenen, en één kiezen om een film over te maken. Maar tijdens het uitwerken van mijn eerste idee voelde er iets fout. Hoe meer ik daarmee bezig was, hoe meer interne drang ik had om het internaat-verhaal te vertellen. Soms kies je er als maker niet echt voor wat je wil vertellen. Het is een beetje als verliefd worden, het ligt niet in je eigen handen. Ik heb toen last minute mijn plan verscheurd en ben volop voor Wildflowers gegaan.
Maar in die kortfilm zit ook meer dan enkel mijn eigen gevoelens. Ik denk dat in al mijn films de sociale thema's altijd wel leven. De volledige titel is dan ook Wildflowers - The Children of Never. Ik had het misschien pas door tijdens het schrijven, maar over kinderen die in een instelling wonen hoor je heel weinig. Toen was dat een probleem tijdens de lockdown, maar ook in het algemeen spreekt er niemand over die kinderen. Zo was er enkele jaren geleden een jongen van achttien die zijn instelling moest verlaten. Maar hij was zodanig alleen dat hij een jaar later van honger en dorst is gestorven in een park. Hij had niemand om op terug te vallen en is dan maar buiten in een tentje gaan slapen. Dat is een van de redenen waarom ik de film heb opgedragen aan alle vergeten kinderen.
Vandaag werk je mee aan het Afrika Film Festival. Wat is jouw rol daar?
Ik zorg voor de coördinatie van de evenementen en de communicatie van het festival. En omdat we duizenden inzendingen krijgen, werk ik ook een beetje mee aan de selectie. Maar we gaan ook actief op zoek naar filmmakers door hen rechtstreeks op andere filmfestivals aan te spreken. We engageren ons om een platform en stem te bieden aan jonge makers van kleur, voornamelijk van Afrikaanse origine. Daarmee bedoelen we rechtstreeks vanuit het Afrikaanse continent, maar ook de eerste en tweede generatie diaspora in België. Op die manier willen we wat meer aandacht geven aan een continent dat in de kunst- en mediawereld niet altijd serieus wordt genomen.
Heb je stiekem een favoriet binnen de selectie?
Ik weet niet of ik het luidop mag zeggen, maar er zijn wel een paar films waarvan ik hoop dat ze door meer mensen gezien worden. Bijvoorbeeld de film van de Congolese Belg Baloji, die heeft mijn steun eigenlijk niet echt nodig, maar ik ben wel super excited over wat die in de toekomst nog gaat maken. Hij is vandaag de dag een enorm belangrijk figuur. Zijn films zijn afro-surrealistisch en combineren iets magisch met iets heel echt. Daarbuiten zijn er ook nog een aantal regisseurs van kortfilms waarvan ik hoop dat ze films blijven maken. Hopelijk kunnen zij, dankzij onder andere het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds), met een groter budget aan de slag gaan.
Je combineert graag het persoonlijke met het sociaal-maatschappelijke. Welke andere inspiratiebronnen heb je daarvoor?
Ik denk dat mijn lievelingsfilm Moonlight van Barry Jenkins is. Maar Beau Travail van Claire Denis is ook echt een meesterwerk, en heel underrated. Ik haal ook veel inspiratie uit fotografie, vooral dan zwart-wit fotografie van Amerikaanse fotografen uit de vorige eeuw. Dan denk ik aan Carrie Mae Weems, en haar Kitchen Table Series. Dat zijn telkens foto's die op dezelfde plek zijn genomen. Bijvoorbeeld een vrouw aan het hoofd van de tafel die telkens een andere actie doet. Ze knuffelt dan haar man of zit daar alleen te strugglen met een fles wijn.
Welke toekomst zie je voor jezelf in de filmwereld?
Ik heb recent de stap ondernomen om aan een langspeelfilm te beginnen, maar momenteel ben ik vooral een serie voor VRT MAX aan het bedenken. Die is nog niet helemaal afgeklopt, het zit nog in de schrijffase. Maar ik kan al wel vertellen waarover het zal gaan. Ons uitgangspunt is dat België een van de laatste West-Europese landen is waar het repatriëren van kunst naar de ex-kolonie nog niet vanzelfsprekend is. Er zijn wel gesprekken aan de gang, maar er is nog geen echte actie ondernomen. Onze buurlanden Frankrijk, Engeland en Duitsland doen dat wel gewoon.
Vervolgens ben ik een fictief scenario beginnen schrijven. Maar enkele maanden later bleek dat het scenario misschien toch niet zo fictief was. Het lijkt namelijk heel hard op een paar echte verhalen. Ten eerste is er het verhaal van een vrouw die in het Afrika Museum haar eigen opa herkende op een schilderij. Toen ze dat vertelde aan haar familie bleek dat die al eeuwen op zoek waren naar dat specifieke schilderij. Wanneer de familie dan vroeg om het kunstwerk terug te krijgen, mocht dat niet van het Afrika Museum. Het tweede verhaal is gelijkaardig: een andere vrouw zag een schilderij, gemaakt door haar grootvader, hangen in het Afrika Museum. En ook zij mocht het niet terugkrijgen.
Volgens mij zou het zelfs de eerste Belgische serie kunnen worden die alleen maar zwarte hoofdpersonages heeft. De handelingen en de manier van spreken zou dan echt gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen. Dat zou het voor mij dan weer heel persoonlijk maken. Alles vertrekt dan echt vanuit mijzelf.
Bekijk hier haar volledige film:
Lees hier meer over het Afrika Film Festival:
Comments